Binnen de lijntjes kleuren

Het gaat er niet om of je binnen de lijntjes kleurt, maar dat je je eigen tekening maakt

Wie kent het gevoel... Op de lagere school tekenles. Opdracht schilder een mooi huisje midden in het bos. Na afloop vol trots naar de juf, mooie kleurovergangen van de bomen in de ogen van het creatieve kind maar niet aan de opdracht gehouden: het huisje mocht NIET met scherpe randen want dat is in het echt ook niet zo.

Dus, ik, letterlijk huis in lijntjes ingekaderd. Dat voelde even pijnlijk om op de vingers getikt te worden. Feedback op basis van tekeningen van andere kinderen, kijk zo hoort het, komt niet meer binnen. Teleurstelling dat 'mijn' creatie niet voldoet.

Afvragend wanneer voldoe ik wel, hoe voldoe ik wel. Gaat het allang niet meer om dat mijn tekening werd beoordeeld en niet ik persoonlijk. De afwijzing van iets waar ik met hart en ziel aan had gewerkt, voelde als een persoonlijke afwijzing.

Lastig te handelen. Want ik voel dat ik een eigen wijsheid heb, ook tikkeltje koppig en 'bijna' recalcitrant . Eigenlijk best in het extreme van alles.

In de loop der jaren komen daar lesjes bovenop in veel andere vormen. Blijf ik binnen de lijntjes of teken ik er buiten: waar wijs ik mezelf af en kan ik echt meer vertrouwen op mijn eigen wijsheid.

Door zelfonderzoek openbaren de lagen stap voor stap en iedere keer komen weer nieuwe inzichten naar voren en kan heling plaatsvinden van oude pijnstukken. Zo bijzonder, ik gun het iedereen.